Requiem Faure'a: Église de la Madeleine

O wydarzeniu

Doświadcz muzyki klasycznej jak nigdy dotąd podczas tego zdumiewającego wykonania arcydzieł Fauré w niezwykłym paryskim Eglise de la Madeleine.

Requiem d‐moll op. 48 Gabriela Fauré, napisane u szczytu jego muzycznej dojrzałości, jest jednym z jego najbardziej znanych dzieł.
Po raz pierwszy zostało wykonane 16 stycznia 1888 roku w kościele Madeleine. Ta msza za zmarłych jest uważana za jedno z arcydzieł Fauré i jedno z najpiękniejszych requiem XIX wieku. To bardzo osobiste dzieło zawiera kilka utworów, które należą do najbardziej poruszających w zachodniej muzyce chóralnej.
Le Cantique de Jean Racine, Op. 11, to utwór wokalny skomponowany w 1865 roku przez 19‐letniego wówczas Gabriela Fauré. Utwór, napisany na chór (sopran, alt, tenor i bas) z towarzyszeniem fortepianu lub organów, utrzymany jest w tonacji Des‐dur.
Po wstępie zagranym na fortepianie (lub organach), chór wchodzi pulpit po pulpicie. W czterdziestym takcie, po mostku instrumentalnym, wprowadzona zostaje modulująca część środkowa w tonacji As‐dur (następnie b‐moll), w której utwór osiąga swój najbardziej ekspresyjny poziom. Wraz z powolnym, uroczystym powrotem, utwór powraca do swojego pierwotnego charakteru.
Istnieje wersja na chór, fisharmonię i kwintet smyczkowy (1866) oraz wersja na chór i orkiestrę (1906).
Dedykowana Césarowi Franckowi, partytura zdobyła pierwszą nagrodę w konkursie kompozytorskim w Ecole Niedermeyer w Paryżu, gdzie Fauré był studentem.

Symphony No. 7 jest zbudowana wokół progresji, w której rytm odgrywa wiodącą rolę, a nie melodia, nadając utworowi jako całości taneczny charakter i zdecydowany wigor.
Dynamiczna i eklektyczna orkiestra Hélios ugruntowała swoją pozycję od momentu powstania w 2014 roku.
Jej dyrektor artystyczny, Paul Savalle, promuje profesjonalną integrację młodych muzyków poprzez praktykę orkiestrową. W ten sposób młodzi absolwenci spotykają się z doświadczonymi muzykami orkiestrowymi, dyrygentami i solistami w optymalnych warunkach pracy.
Od baroku po muzykę współczesną, programy są zróżnicowane, a repertuar jest zarówno symfoniczny, jak i chóralny, a orkiestra łączy siły z chórami departamentalnymi i regionalnymi.
Dzięki współpracy z różnymi dyrygentami muzycy są w stanie zmierzyć się z bardzo bogatym repertuarem, poszerzając swoją paletę interpretacyjną. Wszyscy są absolwentami wiodących francuskich konserwatoriów, a niektórzy są członkami krajowych orkiestr.
Od kwartetu smyczkowego przez orkiestrę symfoniczną po zespół dęty, orkiestra zawsze poszerza swoją publiczność, modyfikując swój skład. Orkiestra smyczkowa występuje w najbardziej prestiżowych kościołach Paryża, dając publiczności szansę odkrycia bogatego dziedzictwa architektonicznego.
Formacja o zmiennej geometrii umożliwia orkiestrze Hélios zmierzenie się z bardzo szerokim repertuarem z pasją i ciekawością.