Koncert przy świecach w kościele św. Efrema: Bach, Debussy, Schubert, Liszt

Artyści

Eglise Saint-Ephrem

Położony w zacisznym zakątku historycznej piątej dzielnicy Paryża, znanej również jako Dzielnica Łacińska, ten mały, uroczy kościół jest naprawdę ukrytym klejnotem. Zbudowany w 1733 roku w prawdziwym stylu korynckim, kościół był używany przez różne zakony aż do końca XIX wieku, kiedy to stał się centrum katolickich ruchów społecznych założonych przez Roberta i Alberta de Mun. Wnętrze jest klasycznie ozdobione imponującą kolekcją obrazów. Kościół Saint-Ephrem jest popularnym miejscem koncertów muzyki klasycznej, ponieważ jego przytulna, intymna atmosfera i świetna akustyka przyciągają zarówno mieszkańców, jak i turystów.

Franz Schubert

Franz Schubert, jeden z ojców romantyzmu w muzyce, podczas swojego dość krótkiego życia zawsze był niedocenianym geniuszem, który nigdy nie zyskał publicznego uznania. Jego muzyką zachwycała się jedynie rodzina i przyjaciele, a większość jego dzieł została odkryta i opublikowana dopiero wiele lat po jego śmierci. Franz Schubert urodził się 31 marca 1797 roku na przedmieściach Wiednia. Jego ojciec i najstarszy brat byli muzykami amatorami i nauczyli go gry na fortepianie i skrzypcach. W wieku 11 lat Schubert był śpiewakiem w chórze przy parafii w Lichtenthal, a później wziął udział w przesłuchaniu Antonio Salieriego i został przyjęty do chóru cesarskiego. W tym okresie młody Franz zaczął komponować własne utwory. Jednak po złamaniu się głosu musiał opuścić chór i w 1814 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel w tej samej szkole parafialnej, co jego ojciec. Nigdy nie przestał komponować, a 4 lata później postanowił rzucić nauczanie i całkowicie poświęcić się muzyce. Z tego powodu poróżnił się z ojcem i z trudem wiązał koniec z końcem. W 1818 roku Schubert udał się do Wiednia, gdzie poznał Vogla. Razem dawali prywatne koncerty w małych arystokratycznych kręgach, grając głównie pieśni, których Schubert napisał około 600. Franz Schubert dał tylko jeden duży publiczny koncert w całym swoim życiu w marcu 1828 roku, który został bardzo ciepło przyjęty przez publiczność. Jednak jego stan zdrowia pogarszał się i w listopadzie tego samego roku zmarł na gorączkę tarczycy w wieku 31 lat.

Johann Sebastian Bach

Nazwisko Bach i słowo muzyk od dawna były synonimami w Niemczech, ponieważ świat widział 56 muzyków z tego rodu. Jednak to Johann Sebastian Bach, genialny kompozytor i wirtuoz gry na organach, nadał blasku swojemu rodowemu nazwisku. Urodził się 31 marca 1685 roku w Eisenach, małym miasteczku w Turyngii. W wieku 10 lat został sierotą i był wychowywany przez swojego starszego brata Johanna Christopha, który był organistą w sąsiednim mieście. To właśnie jego brat uczył muzyki młodego Johanna Sebastiana. Później przeniósł się do Luneburga, gdzie uczęszczał do szkoły kościelnej i opanował techniki gry na skrzypcach, altówce, fortepianie i organach w wieku 17 lat. Oprócz tego Bach był śpiewakiem chóralnym, a później, gdy jego głos się załamał, został asystentem kuranta. W 1703 roku Bach został zatrudniony jako nadworny muzyk w kaplicy księcia Johanna Ernsta III. Zdobył tam tak dobrą reputację, że został później zaproszony do Arnstadt, gdzie został organistą w Nowym Kościele, gdzie napisał swoje najlepsze dzieła organowe. W 1723 roku przeniósł się do Lipska, aby zostać choralistą w kościele św. Tomasza, gdzie pozostał aż do śmierci z powodu udaru mózgu w 1750 roku. W roku swojej śmierci przeszedł nieudaną operację oczu, w wyniku której stracił wzrok. W tym trudnym czasie jego druga żona Anna Magdalena pomogła mu napisać ostatnie utwory muzyczne. Spuścizna artystyczna Bacha jest ogromna. Tworzył kompozycje we wszystkich ówczesnych gatunkach: oratoria, kantaty, msze, motety, muzykę na organy, fortepian i skrzypce.

Franz Liszt

Franciszek Liszt był węgierskim kompozytorem, pianistą i dyrygentem XIX-wiecznej epoki romantyzmu. Był znany w całej Europie ze swoich niezwykłych umiejętności wirtuozowskich jako pianista. Jako kompozytor był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli Nowej Szkoły Niemieckiej (Neudeutsche Schule). W trakcie swojej kariery stworzył rozległe i różnorodne dzieła, które wywarły wpływ na współczesnych i antycypowały wiele XX-wiecznych idei i trendów. Przykładowo, jego najbardziej znaczącym wkładem muzycznym było wynalezienie poematu symfonicznego, radykalne odejście od harmonii i rozwinięcie koncepcji transformacji tematycznej w ramach eksperymentów z formą muzyczną.