Koncert orkiestrowy: Castelnuovo‐Tedesco, Lalo, Berlioz

O wydarzeniu

Uwertura inspirowana sztuką Szekspira, koncert skrzypcowy oddający hołd Sarasate i autobiograficzna historia miłosna — ten koncert będzie zawierał je wszystkie, oprócz specjalnego programu, w którym wezmą udział także specjalni artyści. Urodzony w Kolumbii starszy dyrygent Narodowej Orkiestry Symfonicznej RAI, Andrés Orozco‐Estrada, znany jest ze swojej energii, elegancji i dynamicznego ducha. Orozco‐Estrada jest również skrzypkiem, co oznacza, że doskonale dogaduje się z solistką wieczoru: urodzona w 2002 roku María Dueñas jest artystką kontraktową Deutsche Grammophon i ulubienicą The Guardian, The Times i Strad — "diabłem ubranym na biało". Pochodząca z Granady Dueñas wykona muzykę śródziemnomorską hiszpańskiego kompozytora Lalo. Wcześniej w programie znajdzie się muzyka włoskiego kompozytora Castelnuovo‐Tedesco, a następnie muzyka francuskiego kompozytora Berlioza, który stworzył gatunek romantycznej symfonii.

Castelnuovo‐Tedesco spędził połowę swojego życia we Włoszech i połowę w Stanach Zjednoczonych z powodu drugiej wojny światowej. Nigdzie nie czuł się jak w domu: "jak chmura" unosił się między dwoma kontynentami. Znalazł jednak dom w sztuce Szekspira, komponując pieśni, duety, sonety, ruchy taneczne, opery i jedenaście uwertur koncertowych opartych na dziełach angielskiego dramaturga. Stworzył muzykę do takich sztuk jak Poskromienie złośnicy, Dwunasta noc, Kupiec wenecki, Juliusz Cezar, Opowieść zimowa, Sen nocy letniej, Antoniusz i Kleopatra, Koriolan, Wiele hałasu o nic i Jak wam się podoba. Jego dzieła wykorzystują filmowe ścieżki dźwiękowe, odpowiednio zaaranżowane i barwnie zilustrowane frazy do przedstawienia znanych scen Szekspira.

Lalo usłyszał Koncert skrzypcowy nr 1 legendarnego hiszpańskiego skrzypka Pablo de Sarasate w 1874 roku. Występ zmusił go do skomponowania koncertu, który wyraźnie opierał się na umiejętnościach technicznych Sarasate. Jego własne hiszpańskie dziedzictwo, narodowość skrzypka i hiszpańska gorączka muzyczna zarażająca Paryż po Carmen zaowocowały zdecydowanie hiszpańskim utworem. Już w części otwierającej słyszymy typowe rytmy, a scherzando przywołuje na myśl seguidillę, "hiszpański walc". Intermezzo, które jest kolejnym scherzem, choć bardziej powściągliwym w tempie, zostało dodane przez Lalo później. Po wilgotnej, romantycznej części wolnej, kompozytor zmusza publiczność do oczekiwania na finał, w którym wejście solisty staje się jeszcze bardziej uderzające i zamaszyste.

Epizod z życia artysty to podtytuł Symfonii fantastycznej Berlioza, skomponowanej w 1830 roku. Utwór posiada szczegółowy program, który opowiada historię miłosną w pięciu częściach. Ukochana kobieta przedstawiona jest jako obsesyjnie powracający motyw przewodni, postać tak zwanej "idée fixe". Długa część otwierająca, Daydreams — Passions, stawia kontrasty w centrum uwagi. Ball to walc, którego tempo wzrasta po tajemniczym początku. Pastoralny Scenes in the Fields, oparty na dialogu między rogiem angielskim i obojem granym poza sceną, jest dowodem na to, że Berlioz podjął "tam, gdzie Beethoven skończył". Muzyka marszowa March to the Scaffold rozpoczyna się od wizjonerskiego solo klarnetu, po którym następuje uroczysta fanfara egzekucyjna. Wreszcie, historia, przyćmiona przez opium, kończy się Snem o sabacie czarownic, łączącym motyw przewodni z melodią Dies Irae.