Budapest Festival Orchestra: Haydn‐Mozart — 2

O wydarzeniu

Zanurz się w oszałamiającej architekturze zapierającego dech w piersiach Centrum Koncertowego Akademii Liszta w Budapeszcie, aby wziąć udział w wyjątkowym koncercie, który rozbudzi Twoje zrozumienie muzyki klasycznej.

Takács‐Nagy mówi o zaraźliwej pozytywnej energii i witalności promieniującej od obu kompozytorów, przyciągając go do ich dzieł od najmłodszych lat. Ceniony dyrygent postrzega ich kompozycje jako formę duchowego pożywienia. Przez lata jego serie koncertów BFO zapewniały ukojenie i odmłodzenie. Ten koncert prezentuje Symfonię Haydna, cenioną przez królową Marię Antoninę, wraz ze słynnym koncertem skrzypcowym Mozarta, który jest wystarczająco obszerny, aby objąć cały segment koncertu. Segment ten zawiera również późniejszą symfonię i koncert skrzypcowy. W centrum uwagi wieczoru znajduje się belgijski skrzypek Marc Bouchkov, pochodzenia rosyjsko‐ukraińskiego. Jego instrument gra z intymnością odzwierciedlającą ludzki głos. Krytyk z Neue Zürcher Zeitung stwierdził: "Niewątpliwie: wyjątkowy talent."

Podczas gdy Haydn służył na dworze Esterházy, jego reputacja wzrosła na arenie międzynarodowej w latach osiemdziesiątych XVIII wieku. W 1784 roku hrabia d'Ogny zamówił sześć symfonii dla rodzącej się orkiestry loży masońskiej w Paryżu. Te paryskie symfonie podbiły serca francuskiej publiczności i odniosły natychmiastowy triumf. Symfonia B‐dur rozpoczyna się dostojnym wstępem, w którym pobrzmiewają kadencje francuskiej uwertury. Kolejna część misternie obraca się wokół pojedynczego motywu, a część wolna elegancko rozwija się w rytm francuskiej ballady z tamtej epoki. Następuje żywiołowy menuet, prowadzący do ronda, które z wdziękiem kończy kompozycję.

Kiedyś uważano, że Mozart skomponował swoje pięć koncertów skrzypcowych wyłącznie w 1775 roku. Współczesne rozumienie sugeruje, że pierwsze dwa poprzedzają pozostałe, oświetlając dojrzałą istotę nr 3. Koncert ten, przesycony intymną tonalnością, przeplata elementy operowe. W szczególności melodia otwierająca, zapożyczona z opery Mozarta "The Shepherd King", jest przerywana segmentami orkiestrowymi, ustawiając atmosferę koncertu. Ta część w wyjątkowy sposób pozwala innemu instrumentowi, obojowi, na kluczowe solo, zwłaszcza w finale. Serce koncertu emanuje serenadowymi melodiami, przeplatanymi przejmującymi momentami. Jego końcowa część, często określana jako Taniec Strasburski, przywołuje ducha menueta.

Co ciekawe, w latach 1774‐1778 Mozart odszedł od symfonii, pisząc zamiast tego pięć serenad. Kompozycja D‐dur, prawdopodobnie przeznaczona na ceremonię ukończenia Uniwersytetu w Salzburgu w sierpniu 1775 roku, przeznacza znaczące części na skrzypce solo w siedmiu częściach. Dwie z nich zostały później przekształcone przez Mozarta w koncert skrzypcowy, a pozostałe cztery w symfonię. Ten utwór muzyczny, zawierający podwójne menuety, rezygnuje z konwencjonalnie powolnych części. Jego finał, gobelin naprzemiennych sekcji 2/4 i 3/8, angażuje słuchaczy dynamicznymi rytmami.