Gala Opery i Baletu w Domu Kultury

Artyści

Dom Miejski (Obecní dum)

Dom Miejski to popularna praska atrakcja i jeden z najpiękniejszych budynków na Starym Mieście, położony przy Placu Republiki, niedaleko Bramy Prochowej. W średniowieczu w tym miejscu znajdował się pałac króla Czech, a później był używany jako kolegium, rezydencja arcybiskupa i akademia wojskowa. Budowla została ostatecznie zburzona, a w 1912 r. wzniesiono nowy Dom Miejski w stylu secesyjnym. Od momentu otwarcia Dom Miejski był wspaniałym miejscem na uroczyste bale, koncerty, wystawy i ważne spotkania, w tym deklarację niepodległości Czechosłowacji w 1918 roku. Dziś Miejski Dom jest wykorzystywany przede wszystkim jako miejsce koncertów muzyki klasycznej w Pradze. Jego główna sala nosi imię słynnego czeskiego kompozytora Bedricha Smetany i służy jako jedna z głównych scen Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego Praska Wiosna. Sala może pomieścić do 1200 osób i ma wyjątkową akustykę. Architektoniczną atrakcją Sali Smetany jest szklana kopuła ozdobiona stalowymi kratami i witrażami, która jest podświetlana po zapadnięciu zmroku. Prawdziwym klejnotem Miejskiego Domu Kultury są wielkie organy, których prawie 5000 piszczałek zwieńczonych jest portretem Smetany.

Wolfgang Amadeusz Mozart

Prawdopodobnie najważniejszy kompozytor wszech czasów, Wolfgang Amadeusz Mozart był austriackim kompozytorem końca XVIII wieku. Urodzony w 1756 roku w Salzburgu, już od dzieciństwa wykazywał niezwykły talent muzyczny. Począwszy od piątego roku życia, skomponował ponad 600 utworów, w tym koncerty, symfonie, dzieła religijne i opery, zanim zmarł przedwcześnie w wieku 35 lat. Jego wpływ na kolejne pokolenia jest nie do przecenienia - Ludwig van Beethoven napisał o Mozarcie "potomni nie zobaczą takiego talentu ponownie przez 100 lat". Pomimo ogromnego sukcesu swoich kompozycji i uznania, jakie otrzymał w całej Europie, Mozart osiągnął niewielkie bezpieczeństwo finansowe i został pochowany w nieoznaczonym grobie na wiedeńskim cmentarzu St Marx.

Piotr Iljicz Czajkowski

VI Symfonia, napisana w 1893 roku, jest ostatnią symfonią Czajkowskiego, którą uważał za swoje najlepsze dzieło. Jej przydomek "Pathetique" sugeruje, że dzieło zawiera głębokie i głębokie kontemplacje na temat życia i śmierci. Jej muzyka jest mroczna i uroczysta, z wyjątkiem drugiej części walca. Wielu krytyków postrzegało tę symfonię jako autobiograficzny wyraz niespokojnego życia kompozytora. VI Symfonia miała swoją premierę 28 października 1893 roku i otrzymała dobre recenzje, ale nie wywołała sensacji. Dziewięć dni później kompozytor zmarł. Po jego śmierci symfonia została wykonana po raz kolejny na koncercie hołdowniczym i tym razem publiczność była głęboko poruszona przejmującą muzyką i odpowiednio ją doceniła.

Johann Strauss

Johann Strauss Jr, znany również jako król walca, jest najsłynniejszym austriackim kompozytorem muzyki tanecznej i operetek. Urodził się w 1825 roku na przedmieściach Wiednia. Chociaż jego ojciec, Johann Strauss I, był szanowanym kompozytorem, był całkowicie przeciwny decyzji syna o poświęceniu życia muzyce i chciał, aby zamiast tego został bankierem. Dlatego też chłopiec musiał uczyć się gry na skrzypcach dosłownie w tajemnicy. Jego nauczyciel, Franz Amon, był w rzeczywistości pierwszym skrzypkiem w orkiestrze jego ojca. W międzyczasie młody Strauss poszedł na politechnikę na prośbę ojca. W 1844 roku Johann Strauss Jr. założył własną małą orkiestrę, która występowała w różnych kasynach i restauracjach. Jednak jego ojciec, będąc bardzo wpływowym na lokalnej scenie muzycznej, dołożył wszelkich starań, aby orkiestra jego syna nie mogła grać w popularnych miejscach i wydarzeniach. Nie mogło to jednak powstrzymać młodego Straussa przed odniesieniem sukcesu w Austrii. Po śmierci ojca, Strauss połączył obie orkiestry i zaczął koncertować w Austrii i pobliskich krajach. Zarówno on, jak i jego młodsi bracia, którzy również byli kompozytorami, cieszyli się sławą dzięki swojej muzyce tanecznej, która brzmiała wówczas tak nowocześnie i innowacyjnie. Johann Strauss podróżował również do Stanów Zjednoczonych, gdzie pobił rekord dyrygując orkiestrą złożoną z 1000 osób. Aż do swojej śmierci w 1899 roku, Strauss był niezwykle popularny dzięki swojej lekkiej i żywej muzyce, pełnej szczęścia, radości życia i przyjemności. Jego utwory celebrują piękno natury, szum wody, powiew wiatru i szum liści drzew.