Budapest Festival Orchestra: Avni, Sibelius, Rachmaninow

O wydarzeniu

Zanurz się w oszałamiającej architekturze zapierającego dech w piersiach Pałacu Sztuk w Budapeszcie, aby wziąć udział w wyjątkowym koncercie, który rozbudzi Twoje zrozumienie muzyki klasycznej.


Ekscytująca mieszanka wschodnioeuropejskiej tradycji żydowskiej i melodii zajmuje centralne miejsce w charakterystycznym doświadczeniu koncertowym. Podczas wieczoru usłyszymy wyjątkowy koncert najsłynniejszego fińskiego kompozytora, romantyczny urok ostatniej kompozycji Rachmaninowa oraz muzyczną odę, która na nowo wyobraża uduchowione modlitwy żydowskiego pochodzenia.

Ceniona solistka skrzypiec, Clara‐Jumi Kang, prezentuje fascynującą dwoistość w swojej muzycznej ekspresji. Jak opisano w The Strad, delikatnie pieści, gdy wymaga tego chwila, ale niezachwianie atakuje, gdy wymaga tego muzyka. Bachtrack trafnie podkreśla jej niezrównaną zdolność do "odtwarzania muzyki w żywy i przejmujący sposób, otoczony świetlistymi odcieniami i przejmującą intonacją."

Orkiestrę poprowadzi biegły Lahav Shani, 35‐letni maestro z Izraela, powracający na podium BFO. Jego przywództwo, scharakteryzowane przez Classic Toulouse, wyróżnia się "niezwykłym talentem, organicznym prowadzeniem, nieugiętą energią i precyzyjną precyzją."

W tętniących życiem latach 60‐tych, Tzvi Avni, izraelski kompozytor, który obecnie zbliża się do wieku, skierował swoją kreatywność na muzykę, która rezonowała z różnorodnym gobelinem kultury żydowskiej. Jego kompozycja na orkiestrę smyczkową budzi się modlitewną melodią altówki, przypominającą Kodálya. W miarę rozwoju melodii, porusza się ona z burzliwą energią podobną do charakterystycznego stylu Bartóka, zestawioną z eterycznymi tonami flażoletów. Utwór kończy się z gracją, zaciągając kurtynę swoim rozbrzmiewającym tematem otwierającym.

Sibelius, doskonaląc swoje umiejętności jako skrzypek, pobłogosławił świat muzyki koncertem, który pięknie równoważy komfort i wyzwanie dla skrzypków. Poprawiony po premierze w 1904 roku, utwór ten jest mistrzowską syntezą XIX‐wiecznej wirtuozerii i symfonicznego talentu Sibeliusa. Jego orkiestracja, przywołująca rześkość północnej jesieni i zimy, podróżuje przez emocjonalną kadencję, przejmującą wolną część i kończy się porywającym tańcem. Świadectwem jego wspaniałości jest fakt, że został zadedykowany wspaniałemu Ferencowi Vecseyowi, który w wieku zaledwie trzynastu lat zahipnotyzował publiczność swoim debiutanckim wykonaniem.

Tańce symfoniczne Rachmaninowa, prawdopodobnie jego łabędzi śpiew przed odejściem w 1943 roku, zawierają w sobie melancholię tęsknoty za domem i przejmujące pożegnanie z życiem. Pierwotnie pomyślana jako balet, kompozycja ta urzeka słuchaczy swoimi nawiedzonymi melodiami, rezonując z sentymentami kompozytora od jego pierwszej symfonii do eterycznej części walca. Wielki finał, mieszanka rosyjskich melodii prawosławnych i nieszporów Rachmaninowa, przejmująco kończy się rozbrzmiewającym "Dzięki Ci, Panie!".