Église de la Madeleine: Les 4 Saisons de Vivaldi, Ave Maria et Célèbres Concertos

Artyści

Eglise de la Madeleine

Eglise de la Madeleine to XIX-wieczny kościół rzymskokatolicki, który przyciąga wzrok swoim pięknym położeniem między Place de la Concorde i Palais Garnier w Paryżu. Proces budowy trwał ponad 80 lat, ponieważ plany budynku - i tych, którzy go finansowali - ulegały wielu zmianom. Początkowo miał to być hołd Napoleona dla jego zwycięskiej armii, a neoklasycystyczny styl, nawiązujący do starożytnej rzymskiej świątyni, zachował ogromne stojące kolumny wcześniejszych kościołów w tym miejscu. Wewnątrz Eglise de la Madeleine można podziwiać piękne neobizantyjskie mozaiki, obrazy i rzeźby. Neoklasycystyczna architektura i imponujące dekoracje wewnętrzne tworzą doskonałą atmosferę dla klasycznych koncertów, które odbywają się w kościele przez cały rok. Wspaniałe organy piszczałkowe, uważane za jeden z najbardziej imponujących instrumentów w Paryżu pod względem piękna tonalnego, odgrywają swoją rolę w muzycznym życiu La Madeleine.

Wolfgang Amadeusz Mozart

Prawdopodobnie najważniejszy kompozytor wszech czasów, Wolfgang Amadeusz Mozart był austriackim kompozytorem końca XVIII wieku. Urodzony w 1756 roku w Salzburgu, już od dzieciństwa wykazywał niezwykły talent muzyczny. Począwszy od piątego roku życia, skomponował ponad 600 utworów, w tym koncerty, symfonie, dzieła religijne i opery, zanim zmarł przedwcześnie w wieku 35 lat. Jego wpływ na kolejne pokolenia jest nie do przecenienia - Ludwig van Beethoven napisał o Mozarcie "potomni nie zobaczą takiego talentu ponownie przez 100 lat". Pomimo ogromnego sukcesu swoich kompozycji i uznania, jakie otrzymał w całej Europie, Mozart osiągnął niewielkie bezpieczeństwo finansowe i został pochowany w nieoznaczonym grobie na wiedeńskim cmentarzu St Marx.

Antonio Vivaldi

Antonio Vivaldi przeszedł do historii jako twórca gatunku koncertu instrumentalnego i ojciec muzyki orkiestrowej. Urodził się w Wenecji 4 marca 1678 roku. Vivaldi był słabym i chorowitym dzieckiem cierpiącym na astmę, co jednak nie powstrzymało go przed całkowitym poświęceniem się muzyce. Jego ojciec, Giovanni Batista, zawodowy skrzypek, nauczył swojego starszego syna Antonio gry na skrzypcach. Wraz z ojcem młody Antonio poznał najlepszych muzyków ówczesnej Wenecji i dawał koncerty w lokalnych kościołach. Pracował również jako nauczyciel gry na skrzypcach, a później jako dyrektor muzyczny w sierocińcu Ospedalle della Pieta. W międzyczasie komponował koncerty, utwory sakralne i muzykę wokalną, a w 1713 roku zdobył wielkie uznanie dzięki sakralnej muzyce chóralnej. Vivaldi zafascynował się światem opery i pracował zarówno jako kompozytor operowy, jak i impresario w Teatro San Angelo. W 1717 roku otrzymał prestiżową posadę na dworze książęcym w Manua jako dyrektor muzyki świeckiej i pracował tam do około 1720 roku. W tym czasie skomponował swoje znane na całym świecie arcydzieło Cztery pory roku. W latach trzydziestych jego kariera podupadła, gdy jego muzyka stała się niemodna i wielki kompozytor zmarł w biedzie. Świat potrzebował dwóch stuleci, aby ponownie odkryć i ocenić muzykę Vivaldiego, ponieważ po jego śmierci została ona pogrzebana w zapomnieniu. Na początku XX wieku odnaleziono wiele nieznanych wcześniej utworów, które natychmiast podbiły serca melomanów.

Johann Pachelbel

Johann Pachelbel był niemieckim kompozytorem i organistą z końca XVII wieku. Jest dobrze znany z tego, że doprowadził południowoniemieckie organy do szczytu ich popularności. W rzeczywistości był uważany za jednego z największych kompozytorów epoki środkowego baroku ze względu na swoją muzykę sakralną, świecką, chorał i fugę. Dziś najbardziej znany jest z Kanonu D, a także Chaconne f-moll i Toccaty e-moll na organy. Co więcej, jego muzykę można określić jako nieskomplikowaną, przejrzystą, która eksploruje wiele odmian form i technik, a także kombinacji instrumentalnych.

Georges Bizet

Georges Bizet poświęcił teatrowi muzycznemu swoje stosunkowo krótkie, 36-letnie życie. Opera Carmen, perła jego twórczości, do dziś jest jedną z najczęściej wystawianych oper na świecie. Urodził się w 1838 roku w muzycznie wykształconej rodzinie - jego ojciec był nauczycielem śpiewu, a matka profesjonalną pianistką. W wieku 4 lat młody George potrafił już czytać nuty i grać na fortepianie, a sześć lat później został przyjęty do Konserwatorium Paryskiego. Po ukończeniu studiów Bizet zdobył prestiżową nagrodę Prix de Rome za kantatę Clovis et Clotilde, która pozwoliła mu przez pięć lat pracować wyłącznie nad własnymi kompozycjami. W latach 1857-1860 spędził cztery dość beztroskie lata we Włoszech, gdzie podróżował, komponował i rozwijał swój talent. Po powrocie do Paryża zmagał się z trudnościami i bardzo trudno było mu zdobyć uznanie dla swojej muzyki. Aby zarobić na życie, udzielał prywatnych lekcji, komponował lekką muzykę rozrywkową i tworzył aranżacje utworów fortepianowych innych kompozytorów. W rzeczywistości mógł z łatwością zostać odnoszącym sukcesy pianistą, ponieważ był wirtuozem fortepianu i raz zaimponował samemu Franciszkowi Lisztowi wykonaniem jednej z jego kompozycji fortepianowych. Georges Bizet nie szukał jednak sposobu na zarobienie łatwych pieniędzy i był nieugięty w swoim zamiarze komponowania wyłącznie muzyki. W 1872 roku napisał dwie opery, Djamileh i L'Arlesienne, które zostały przyjęte bardzo chłodno, ale obecnie są uważane za reprezentację artystycznej dojrzałości Bizeta. Niedługo przed śmiercią, w 1875 roku, Carmen miała premierę w Opera Comique, ale werdykt publiczności był raczej negatywny. Nigdy nie będąc świadkiem publicznego uznania za życia, George Bizet jest obecnie jednym z najbardziej znanych kompozytorów operowych w historii.

Giacomo Puccini

Giacomo Puccini był włoskim kompozytorem operowym końca XIX wieku. Był uważany za jednego z największych kompozytorów opery włoskiej, ustępując jedynie Verdiemu. Jego wczesne dzieła charakteryzowały się cechami tradycyjnej XIX-wiecznej romantycznej opery włoskiej. Później jego styl rozwinął się w realistyczny styl weryzmu, który zainspirował go do napisania najsłynniejszych arcydzieł i stał się jednym z wiodących przedstawicieli tego stylu. Jego najbardziej znane dzieła La bohème (1896), Tosca (1900), Madama Butterfly (1904) i Turandot (1924) to popularne opery grane w najbardziej prestiżowych miejscach świata klasycznego.