Boedapest Festivalorkest: Haydn‐Mozart — 1

Over het evenement

Laat u onderdompelen in de adembenemende architectuur van het adembenemende Liszt Academy Concert Center in Boedapest voor het ultieme concert dat uw begrip van klassieke muziek zal doen ontwaken.

Oostenrijkse muziek uitgevoerd door een Oostenrijkse dirigent en solist is vergelijkbaar met het kopen van schoenen rechtstreeks van een schoenmaker in Oostenrijk. De enorme en tijdloze collecties van Haydn en Mozart raken nooit op, en daarom worden er steeds weer nieuwe symfonieën en concerten aan de BFO‐serie toegevoegd. Deze keer neemt Gérard Korsten het stokje over, met een dynamiek die een Telegraaf‐journalist vergeleek met de snelle bewegingen van een schermer. Het orkest sluit naadloos aan bij zijn tempo.

Het concert ontvouwt zich met een symfonie van een jonge zestienjarige Mozart, gevolgd door een toen nog ongebruikelijk celloconcert. Centraal in Haydns stuk staat Kian Soltani, een cellist met Perzische roots. Een criticus van de Washington Post schreef ooit over hem: "Het orkest volgt hem alsof hij een kaars is die een processie van lichtjes leidt. Na de pauze wordt het publiek getrakteerd op de speelse symfonie van Haydn, met als hoogtepunt een getransformeerde serenade van Mozart.

Tijdens zijn verblijf in Italië absorbeerde Mozart veel lokale muzikale smaken. Maar bij zijn terugkeer naar Salzburg begon hij zijn stijl te distilleren. Uit deze periode stamt zijn Symfonie Nr. 16. Het eerste deel, met echo's van C. Ph. E. Bach, betrekt de luisteraar onmiddellijk met een drieklankthema dat op speelse wijze de ritmische verwachtingen verlegt. Dit wordt gevolgd door een langzame gavotte met alleen strijkers, en het stuk eindigt met een elegant maar pittig rondo.

Haydn, hoewel geen virtuoos, had een aangeboren begrip van instrumenten. Je hoeft alleen maar naar het Celloconcert in D te luisteren om dit te herkennen. De solist doorkruist het volledige bereik van het instrument, maakt gebruik van dubbele registers, octaven en snelle toetsovergangen. Rustig' is de beste omschrijving van dit stuk. Haydn spreidt de thema's royaal, waardoor introspectieve momenten in het langzame deel mogelijk zijn en een finale die zowel rustiek als virtuoos is.

Haydns voorliefde voor speelse nuances is duidelijk in veel van zijn symfonieën. In zijn Symfonie in C groot zit de grap in de structuur: de twee delen van het laatste deel zijn als twee minisonates. Dit subtiele plezier is misschien alleen waarneembaar voor de doorgewinterde luisteraar, maar het lijkt erop dat Haydn zichzelf amuseerde. Opmerkelijke momenten zijn onder andere de elegante dans van het menuet waarin de trompet en viool in de schijnwerpers staan, de Mozart‐achtige tederheid van het langzame deel en de wervelende introductie die wordt aangedreven door koperblazers.

Midden in een bruisende periode in Wenen kreeg Mozart bericht van zijn vader: de familie Haffner zou veredeld worden en wilde deze gelegenheid herdenken met zijn muziek, die doet denken aan een huwelijksserenade die hij zes jaar eerder voor hen had gecomponeerd. Mozart veranderde deze serenade maanden later in een symfonie, waarbij hij enkele delen schrapte. De oorsprong als serenade is duidelijk — van de dramatische opening tot de sprankelende finale die aanspoort tot een 'zo snel mogelijke' uitvoering.